٢٤خرداد١٣٩٤مهم ترین روزو بزرگترین افتخار زندگی من است.روزی كه ازسوی كار آفرینان این كشوربه عنوان سخنگوی بخش خصوصی ایران برگزیده شدم. آن روزكرسی ریاست اتاق ایران به امانت به من سپرده شد و مأموریتی بس خطیر و بزرگ پیش رویم نهاد. می دانستم كار بس دشواری پیش رو دارم.تحریم های چندلایه، انباشت عظیم بیكاران و ركود مزمن كشوررا تهدید می‌كرد. نبرد سنگین با تورم درجریان بود. بنگاه ها ازنفس افتاده و حال اقتصاداصلا خوب نبود. مسئولیت سنگینی پذیرفته بودم وعهد كردم هرچه دارم برسر این خدمت بنهم.

بر این عهد صادقانه ایستادم و كوتاهی نكردم.چه بسیار زنان و مردان پاك نهاد درهیأت رئیسه، هیأت نمایندگان و سازمان اتاق كه دراین تلاش بیش از من كوشیدند. این مأموریت مهم، تمام ساعات عمر من،تمام نیروی بدنی و مهم ترازهمه، بسیج همه قوای عاطفی و روحی ام را می طلبید.

قلب من سابقه بیماری داشت اما گمان داشتم اشتیاق روحی خدمت به ایران عزیز این عضو بیمار را نیزهمراه خواهد كرد.در ابتدای سال جاری عارضه قلبی، چند روزی بستری ام كرد. پزشكان،كار سنگین و پرتنش را اكیدأ ممنوع كردند اما نمی‌توانستم كار را وانهم. به خود گفتم باز می كوشم اما اجازه نخواهم داد تنش كار مرا بیازارد اما نشد.

به باور من بنگاهها سرمایه اصلی اقتصادهر كشورند.من كه خود بارها بنگاه ساخته و برای توفیق آن جنگیده بودم نیك می‌دانستم هربنگاه موفق عصاره سرمایه گذاری و تلاش سالیان ده‌ها، صدها وهزاران ایرانی است. وقتی مرگ بنگاهی را می دیدم، هنگامی كه زانوزدن فعالان اقتصادی را ناظربودم، آن‌گاه كه درهرجا وهرسفر صدهاجوان لایق ایرانی از من تقاضای شغل داشتند چگونه می‌توانستم رنج نبرم؟!

مشاهده هجوم یكپارچه دشمنان خارجی ایران درعرصه بین الملل در كنار سنگ اندازی و كلوخ پرانی داخلی دائما قلبم را جریحه‌دار می‌كرد.

هرشب به خود نهیب می‌زدم كه تو ضامن همه آن چه می‌گذرد نیستی.حدیث بانفس می‌كردم كه در این ساختار بزرگ وعریض و طویل تو عضو كوچكی هستی كه باید تا می‌توانی درانجام وظیفه خود،خوب بكوشی.اما مگر قلب آدمیزاد زبان آدمی سرش می‌شود؟! می‌سوزد و كار دستت می‌دهد.

این قلب دمدمی مزاج و فرصت طلب.القصه،بامداد چهارشنبه دوهفته قبل پس ازبازگشت از سفركردستان آنچه پزشكان پیش‌بینی می‌كردند پیش آمد،مرگ را به چشم دیدم. تجربه‌ای است خنك و تسلی بخش.

گفتمش:

دیدارمی‌نمایی وپرهیزمی‌كنی

بازار خویش و آتش ما تیز می‌كنی

حال در بستر بیماری افتاده‌ام رمقی نمانده. پزشكان صریحا مرا از اشتغال سنگین و تنش‌زا تا پایان عمر نهی می‌كنند. می‌دانم در بحبوحه كارزار سخت، شما زنان ومردان كارآفرین ایرانی، برای نجات اقتصاد ملی نمی‌توان پذیرفت سخنگوی بخش خصوصی، ناقص و نیمه كاره درخدمتتان باشد.علیهذا امروز اقتضای خدمت به شما، استعفا از ریاست اتاق ایران است.

این استعفا قطعی ازسروظیفه‌شناسی و امانتداری و متكی برعقل و تدبیراست.

در كمال فروتنی ازتك تك شماعزیزان سپاسگزاری می كنم واز تقصیر و قصور خود عذر خواهم.از شما می‌خواهم این خدمتگزاركوچك را عفو و از دعا فراموش نكنید.

فرصت خدمت به این سرزمین جاودانه و این مردم خوب برای هركس بهاری زودگذراست. فرصت‌هایتان راغنیمت شمرید و قدر بدانید.

فردا بی شك از آن ایران است.

ارادتمند

محسن جلال پور